من از متوسط بودن بیزارم.آدم های متوسط،معمولی اند.خیلی معمولی...در عوض بهترین یا بدترین بودن همیشه جذاب هست.من همیشه تلاش کردم تا معمولی نباشم..تا متوسط نباشم.ولی نتیجه ی آن همه تلاش...سه نقطه های نامفهوم جملاتم شده.نمی داند....چیز عجیبی است.این که آدم تمام سال ها و ماه ها و روز های عمرِ در گذرش را پی خودش...دنبال دست ها لاغر و مرتعشش برای نوشتن یک خط ساده از "زندگی" که همیشه دوستش داشته و نداشته اش بدود.انگار خودم را...دست هایم را...پشت مه ا ی غلیظ گم کرده ام.دارم سراغ خودم را از آدم های خیالیِ تویِ نوشته ها می گیرم. گاهی حس می کنم خوابم.که تمام آرزوها دورند و من هیچ وقت از ته دل نخواهم خندید.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : omid | تاريخ : پنج شنبه 21 فروردين 1393برچسب:,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |